AUTOR: Eric -Emmanuel Schmitt
TYTUŁ: „Oskar i pani Róża”
RODZAJ LITERACKI: epika
GATUNEK LITERACKI: powiastka filozoficzna
CZAS AKCJI: współczesność, zima, grudzień, rozpoczyna się przed Bożym Narodzeniem i trwa do końca roku
MIEJSCE AKCJI: szpital, dom pani Róży
B0HATEROWIE:
Oskar – dziesięcioletni chłopiec, chory na białaczkę
Rodzice Oskara – kochają Oskara, ale nie potrafią rozmawiać z nim o śmierci, zmienia się to po wizycie w domu pani Róży
Pani Róża – wolontariuszka, przyjaciółka Oskara, jako jedyna ma odwagę mówić o śmierci, opowiada o zapasach, jej historie są zmyślone
Doktor Dusseldorf – początkowo pełen nadziei i pogodny, później smutny. Dopiero rozmowa z Oskarem, że nie jest Bogiem i nie może przejmować się niepowodzeniami, zmienia Doktora
Einstein – kolega Oskara, chłopiec ma wodogłowie
Pop Corn – kolega Oskara, chory na otyłość
Bekon – kolega Oskara, poparzony chłopiec
Peggy Blue – niebieska dziewczynka, dziewczyna Oskara, później „żona”, po udanej operacji wraca do domu
Sandrine – chora na białaczkę
„Czy można pogodzić się ze śmiercią?”
Jedną z jego najbardziej znanych książek, francuskiego pisarza Erica-Emmanuela Schmitta, jest „ Oskar i pani Róża”. Utwór został wydany w 2002 roku we Francji, w Polsce ukazał się w 2004 roku. Książka zawiera osobistą przedmowę autora do polskich czytelników w postaci listu. Opowiada o chłopcu chorym na białaczkę.
Oskar ma dziesięć lat i przebywa w szpitalu. Codziennie odwiedza go tajemnicza, stara kobieta. Pani Róża namawia chłopca do pisania listów do Pana Boga. Chce, aby miał bliższy kontakt ze Stwórcą i wyznał mu swoje uczucia, lęki. Zaleca mu, aby każdy dzień przeżywał tak, jakby to było dziesięć lat. Z małego chłopca staje się po kolei: nastolatkiem, młodzieńcem, żonatym mężczyzną, a w końcu starcem. Pani Róża jest jedyną osobą, która potrafi zrozumieć jego ból i zmartwienie. Ukazuje mu na przykładzie Chrystusa różnicę między cierpieniem duchowym, a cielesnym. Przyjaźń jaka zawiązuje się między Oskarem i panią Różą, polega na tym, że potrafią rozmawiać o sprawach najtrudniejszych. Nie pomijają więc, tematu śmierci. Chłopiec ufa swojej opiekunce, wyraża przy niej swój żal, gniew, bunt i strach. To pani Róża mówi Oskarowi , że ból trzeba uzewnętrznić: „Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić.” Boga traktuje jak dobrego kumpla, któremu wszystko można powiedzieć. Szczere listy pomagają mu przygotować się na śmierć i zaakceptować ją w tak młodym wieku.
Oprócz głównego bohatera poznajemy także innych małych „mieszkańców szpitala. Każdy z nich ma nadany pseudonim, odpowiadający chorobie, na jaką cierpi: Bekon to poparzony chłopiec, Einstein ma wodogłowiem, Pop Corn – cierpi na otyłość, a Peggy Blue ma problemy z krążeniem krwi, stąd jej kolor skóry. Historia każdego małego bohatera ukazuje nam jak kruche jest życie, z jakimi problemami muszą walczyć dzieci.
Książka napisana jest prostym, zrozumiałym językiem dla czytelnika. Wypowiedzi bohatera choć są gorzkie i smutne, pełne są także humoru. Książka ma bardzo ciekawa okładkę – przedstawia małego chłopca, a właściwie jego nogi i buty dorosłego mężczyzny. Na pewno jest to metafora postaci Oskara, który pomimo tak młodego wieku był bardzo dojrzałym człowiekiem.
Powieść „Oskar i pani Róża” na długo pozostanie w mojej pamięci, nie można książki odłożyć i nie zastanowić się nad historią głównego bohatera. Skłania nas do refleksji nad sensem życia, cierpieniem i przemijaniem.